Als fan van Ajax heeft Marco Benne een zwaar te verteren jaar. Godzijdank is er ook nog zijn andere grote sportieve liefde, die van AVV Keistad. De Amersfoortse volleybalvereniging houdt het bestaan van Benne rijkelijk op smaak. Gelukkig maar. Eenmaal lijfelijk op de belijnde zaalvloer in sportcomplex Amerena, thuispitch van Keistad, springt het gemoed automatisch op standje blijmoedig. "Ik kan bij deze club mijn ei kwijt en ik voel me hier op mijn gemak", zegt de Hooglander die binnen Keistad actief is bij evenementen, lid is van de sponsorcommissie, maar zich ook als gedreven trainer/coach ontfermt over de jeugd.

Jonge spelers en speelsters beter maken, daar vindt hij voldoening in. Benne: "Niks mooiers om te zien hoe jongeren zich ontwikkelen. Daar kan ik echt van genieten.’’ Verder doet het hem deugd als leden het op de club naar hun zin hebben en zich op hun gemak voelen. Benne: "Daar gaat het uiteindelijk in het beginsel om." 

 

 

Een donderdagochtend in april. Met zijn rijzige gestalte van twee meter en twee centimeter is Benne zojuist het sportcomplex Amerena binnengestapt. Hij heeft er een korte vakantie op Fuerteventura opzitten, zegt hij terwijl hij zijn stoel in het horecagedeelte aanschuift.

Reist Keistad dan ook in zijn bovenkamer mee? "Ik ben altijd aan het denken hoe ik de club vooruit kan helpen, maar onder de Spaanse zon ging de knop toch echt op pauze. Wel zo prettig ook voor mijn reisgezelschap", zegt Benne met een zongebruind gelaat achter een kop cappuccino.

Benne is met Keistad verweven. Voor de club is hij always on the run. Nee, voor stilzitten heeft Benne geen talent. Wie op de clubwebsite zijn naam intoetst, ziet liefst zeventien artikelen op het scherm oplichten waarin Benne op enigerlei wijze genoemd wordt. Benne met verbaasde blik: "O ja, is dat zo?" Ja, dat is zo.

 

Zijn naam kleeft aan vele evenementen die de club jaarlijks houdt. Ook bij het sfeervol aankleden van de zaal bij wedstrijden van Dames 1 en Heren 1 (beide kampioen geworden in de topdivisie) speelt hij een rol. Benne: "Alles moet dan kloppen."  Later zal hij opmerken over zijn duurzame relatie met Keistad: "Soms ben ik elke avond in de sporthal te vinden. Afgezien dat de volleybalsport me fascineert, vind ik het leuk om met mensen te werken. Ik ben een mensen-mens."

Keistad, ontstaan in 2001 uit een fusie tussen Vollkei en Spirit, verhuisde vijf jaar geleden van sporthal Midland naar de Amerena. Benne: "Ik ben erg gecharmeerd van de zaal. Clubs die hier komen laten zich doorgaans lovend uit over de lichtverende vloer en faciliteiten."  "Sommige Vollkei-leden vonden sporthal Midland gezelliger en knusser, maar ik denk daar toch anders over. Hier, in de Amerena, zijn we in vele opzichten er juist op vooruit gegaan. De zaal is ruim en zelfs geschikt voor internationale wedstrijden."

Benne is inmiddels veertig jaar verbonden aan Keistad. Hij prijst de vereniging, zonder overmatig gebruik van superlatieven. In zijn stemgeluid klinkt wel enthousiasme en fanatisme door, en ook doortastendheid. Met ad hoc heeft hij weinig op, benadrukt hij. Benne: "Voor mezelf heb ik altijd een tijdslijn in mijn hoofd wanneer wat geregeld moet worden. Ja, ik ben een control freak. Ik kan er slecht tegen als er iets niet goed geregeld is." "Toch heb ik bij deze club ook geleerd dat niet ieder hetzelfde denkt, voelt of handelt als ik. Daar moest ik in mijn eerste jaren aan wennen. Om een voorbeeld te noemen: ik heb bepaalde ideeën over het geven van trainingen. Mijn benadering is dat de jeugd van elke training iets moet opsteken. Altijd. Een training mag niet verworden tot een louter gezellig onderonsje, dat vind ik verloren tijd."

Benne groeide op in de wijk Liendert en komt uit een heus volleybalgezin met vier broers en een zus. Allen jonger dan Marco. Vader en moeder Benne waren als vrijwilliger betrokken bij volleybalvereniging Vollkei. Vader was tien jaar voorzitter van de club en er werd veel kantinewerk verricht.

 

Benne: "Zelf waren mijn ouders geen volleyballers, maar ze hadden een sterke band met de vereniging. We woonden ook vlakbij de sporthal. Ikzelf ben pas op 21-jarige leeftijd lid geworden van Vollkei. Daarvoor lag mijn aandacht bij andere sporten zoals badminton en voetbal. Mijn broers en zus daarentegen volleybalden wel van jongs af aan bij Vollkei." Broer Edwin is de bekendste van de familie. Hij maakte in de jaren 80 en 90 naam in de volleybalwereld. Edwin groeide uit tot international en maakte twee Olympische Spelen mee, die van Seoel en Barcelona (zilveren medaille). Ook was hij enige tijd bondscoach van het nationale team.

Zus Linda bracht het ook tot international, maar stopte op 23-jarige leeftijd. "Maar mijn broer Leon had het meeste talent van ons allemaal, die had gouden handjes. Maar hij vond andere dingen ook leuk. Volleybal alleen was voor hem niet zaligmakend."

De verrichtingen van broer Edwin volgde Marco destijds op de voet. Het leverde mooie tripjes naar het buitenland op. Benne:"Dat was een fantastische tijd. Ik heb veel internationale- en olympische topwedstrijden gezien. Of de familieleden nog geïnteresseerd zijn in Keistad? Oh zeker, allen zijn nog belangstellend hoe het de club vergaat."

 

Hoewel Marco uit het gezin de laatste in de rij was die besmet raakte met het volleybalvirus, bleek ook hij feeling voor de zaalsport te hebben. Jarenlang kwam hij uit voor het eerste team van Vollkei. Maar ook buiten het speelveld maakte hij zich verdienstelijk. Benne ging vrij snel op in het verenigingsleven. "Vanaf het moment dat ik lid werd, draag ik Keistad met mij mee. De club is een deel van mijn leven."

Voelt hij ook de waardering vanuit de club? Die voelt hij zeker.  Clubman Benne zegt het zonder enige aarzeling.